Al een maand!!
Door: Henrike Kiers
Blijf op de hoogte en volg Henrike
27 Maart 2013 | Curaçao, Willemstad
Afgelopen dinsdag, 26 maart, was ik al een maand op Curaçao!! Dit is aan de ene kant best snel gegaan, maar aan de andere kant ook weer niet. De eerste week was ik vrij om te wennen aan de temperatuur e.d. Deze week ging best langzaam, ondanks dat ik wel het één en ander had gedaan. Na een week begon het werken en dit is snel gegaan!! Eindelijk mocht ik datgene gaan doen, waarvoor ik ben gekomen.
Het werk op de crisisopvang is me de eerste paar dagen wel tegen gevallen. Het is behoorlijk zwaar werk, want sommige kinderen kunnen behoorlijke woedeaanvallen krijgen en ik voelde me in het begin meer een oppasser dan pedagogisch hulpverlener of maatschappelijk werkster. Ik had weinig interactie met de kinderen en was alleen maar aan het opletten of ze zich wel aan de huisregels e.d. hielden. Echt hulp bieden zat er nog niet in. Nu weet ik dat ik dit ook tijd moest geven. De kinderen kenden mij nog niet, ik kende de kinderen nog niet. Natuurlijk willen de kinderen graag weten wie ik ben en, misschien nog wel belangrijker, waar mijn grenzen liggen en hoever zij dus kunnen gaan. Dit vond ik in het begin best lastig, omdat ze je echt aan het uitproberen zijn. Inmiddels weten de kinderen wie ik ben en wat ze aan me hebben, dus daar kunnen we allemaal ons voordeel uit halen. Op dit moment heb ik nog geen eigen kind, die ik kan begeleiden. In de toekomst wordt dit wel anders en kan ik echt intensief bezig gaan met een hulpverleningstraject.
Wat we veel met elkaar doen op het werk is bidden. Voor en na een dienst, voor en na een vergadering, na een goed gesprek, voordat de kinderen gaan slapen. Het bidden met elkaar geeft me veel energie en tegelijkertijd enorm veel rust. Ik merk dat ik het fijn vind om met elkaar te bidden, want zo leer ik van anderen en hier krijg ik energie van. Het gevoel van pure saamhorigheid geeft me weer veel rust.
Inmiddels ken ik het eiland weer een beetje beter. Natuurlijk ben ik de eerste paar dagen grandioos verkeerd gereden, waar ik ook heen ging, dus denk dat ik inmiddels half Willemstad wel gezien heb. ;) Waar ik me nog steeds over blijf verbazen is het contrast tussen arm en rijk. Dit is echt een groot verschil, voor zo’n relatief klein eiland. Het eiland zelf is prachtig! Van de mooie blauwe zee, krijg ik geloof ik nooit genoeg!! Soms zie je wel drie verschillende kleuren blauw, op één klein stukje! Adembenemend, hoe mooi de natuur kan zijn.
Ook heb ik al veel mensen leren kennen. In de kerk, via mijn huisgenoten/collega’s, en weer via hun. Zo wordt mijn kennisgroep steeds groter en begin ik me stukje bij beetje thuis te voelen op het eiland. In het begin had ik er best wel moeite mee. Ik miste Nederland heel erg, behalve de temperatuur…. Ik miste mijn ouders, broer, zus, familie, vrienden etc. Maar wat ik het meeste miste, was mijn structuur en mijn stabiele bodem. Dit is sinds ik de eerste stap op Curaçao zette verdwenen en aan mij de taak om deze weer opnieuw te bouwen, maar dan helemaal alleen. Daar heb ik behoorlijk veel moeite mee gehad en nog steeds is het niet altijd even makkelijk. Ik ben gewend aan een vaste, eigen, vertrouwde omgeving en deze heb ik hier helemaal niet. Dit moet opgebouwd worden. Dit kost tijd, geduld, doorzettingsvermogen en lef. Behoorlijk wat beproevingen voor mij. Ik merk wel dat ik veel steun krijg van mijn huisgenoten en collega’s en dat geeft een fijn gevoel. Ook mijn thuisfront steunt me enorm. Met dit gevoel en deze gedachte, denk ik dat ik een heel mooi jaar tegemoet ga, waarin ik veel mag leren. Zowel op persoonlijk gebied, als professioneel.
Liefs, Henrike
Het werk op de crisisopvang is me de eerste paar dagen wel tegen gevallen. Het is behoorlijk zwaar werk, want sommige kinderen kunnen behoorlijke woedeaanvallen krijgen en ik voelde me in het begin meer een oppasser dan pedagogisch hulpverlener of maatschappelijk werkster. Ik had weinig interactie met de kinderen en was alleen maar aan het opletten of ze zich wel aan de huisregels e.d. hielden. Echt hulp bieden zat er nog niet in. Nu weet ik dat ik dit ook tijd moest geven. De kinderen kenden mij nog niet, ik kende de kinderen nog niet. Natuurlijk willen de kinderen graag weten wie ik ben en, misschien nog wel belangrijker, waar mijn grenzen liggen en hoever zij dus kunnen gaan. Dit vond ik in het begin best lastig, omdat ze je echt aan het uitproberen zijn. Inmiddels weten de kinderen wie ik ben en wat ze aan me hebben, dus daar kunnen we allemaal ons voordeel uit halen. Op dit moment heb ik nog geen eigen kind, die ik kan begeleiden. In de toekomst wordt dit wel anders en kan ik echt intensief bezig gaan met een hulpverleningstraject.
Wat we veel met elkaar doen op het werk is bidden. Voor en na een dienst, voor en na een vergadering, na een goed gesprek, voordat de kinderen gaan slapen. Het bidden met elkaar geeft me veel energie en tegelijkertijd enorm veel rust. Ik merk dat ik het fijn vind om met elkaar te bidden, want zo leer ik van anderen en hier krijg ik energie van. Het gevoel van pure saamhorigheid geeft me weer veel rust.
Inmiddels ken ik het eiland weer een beetje beter. Natuurlijk ben ik de eerste paar dagen grandioos verkeerd gereden, waar ik ook heen ging, dus denk dat ik inmiddels half Willemstad wel gezien heb. ;) Waar ik me nog steeds over blijf verbazen is het contrast tussen arm en rijk. Dit is echt een groot verschil, voor zo’n relatief klein eiland. Het eiland zelf is prachtig! Van de mooie blauwe zee, krijg ik geloof ik nooit genoeg!! Soms zie je wel drie verschillende kleuren blauw, op één klein stukje! Adembenemend, hoe mooi de natuur kan zijn.
Ook heb ik al veel mensen leren kennen. In de kerk, via mijn huisgenoten/collega’s, en weer via hun. Zo wordt mijn kennisgroep steeds groter en begin ik me stukje bij beetje thuis te voelen op het eiland. In het begin had ik er best wel moeite mee. Ik miste Nederland heel erg, behalve de temperatuur…. Ik miste mijn ouders, broer, zus, familie, vrienden etc. Maar wat ik het meeste miste, was mijn structuur en mijn stabiele bodem. Dit is sinds ik de eerste stap op Curaçao zette verdwenen en aan mij de taak om deze weer opnieuw te bouwen, maar dan helemaal alleen. Daar heb ik behoorlijk veel moeite mee gehad en nog steeds is het niet altijd even makkelijk. Ik ben gewend aan een vaste, eigen, vertrouwde omgeving en deze heb ik hier helemaal niet. Dit moet opgebouwd worden. Dit kost tijd, geduld, doorzettingsvermogen en lef. Behoorlijk wat beproevingen voor mij. Ik merk wel dat ik veel steun krijg van mijn huisgenoten en collega’s en dat geeft een fijn gevoel. Ook mijn thuisfront steunt me enorm. Met dit gevoel en deze gedachte, denk ik dat ik een heel mooi jaar tegemoet ga, waarin ik veel mag leren. Zowel op persoonlijk gebied, als professioneel.
Liefs, Henrike
-
27 Maart 2013 - 19:03
Brenda:
Wat ik gister al appte naar je: ik vind het zo stoer van je dat je dit avontuur aangegaan bent!! Jij gaat je draai wel vinden, daar vertrouw ik op!! Maak er wat van!! Liefs!! Xx -
27 Maart 2013 - 21:16
Arjo En Joke:
Komt wel goed, geduld ,vertrouwen en vooral in jezelf blijven geloven.
Groetjes Arjo, joke. Een dikke smakkerd -
28 Maart 2013 - 17:05
Tecla Robben:
Hallo henrike wat fijn dat je al een beetje je draai hebt gevonden. Wij willen je veel succes wensen en hele fijne paasdagen vanuit nederland. -
29 Maart 2013 - 09:57
Gieneke:
Hallo Henrike Wat een ervaringen allemaal zeg ,maar wat fijn dat de saamhorigheid er
is onderelkaar .
Hele fijne paasdagen gewenst we horen vast nog wel hoe je dat daar beleefd hebt
Hartelijke groetjes Gieneke ,Otto.
-
29 Maart 2013 - 13:03
A.K.Vast:
Hallo Henrike,
Jouw verslag in goede staat ontvangen. Hartelijk dank daarvoor. Zo blijven we goed op de hoogte van jouw belevenissen op Curacao. Met vr.gr., ook namens Oma Opa
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
