Thuis

Zondag 11 augustus 2013

Op het moment van schrijven ben ik alweer 2,5 maand terug in Nederland. Tot op de dag van vandaag heb ik geen spijt gehad van mijn beslissing om Curaçao te verlaten en terug te keren naar Nederland. Maar ik heb wel veel nagedacht over de redenen van mijn vertrek. Zowel naar als van Curaçao. Waarom wilde ik daar zo graag naar toe en, toen ik er eenmaal zat, waarom voelde het niet goed en wilde ik niets liever dan weer terug naar huis?? Als ik ’s avonds op bed lag, dacht ik hier vaak aan. Dat zijn toch vaak de momenten waarop het weer in je hoofd rond spookt. Maar nooit kwam er een goed, verhelderend antwoord naar boven. Er waren veel redenen waarom ik weer naar huis wilde. Ik had heimwee, ik voelde me niet op mijn plek op Curaçao, het werk viel tegen, ik had het gevoeld dat mijn professionaliteit niet aan de orde kwam, ik kon zelfs mezelf niet zijn, ik had andere verwachtingen. Dit alles maakte dat mijn heimwee sterker werd en dat ik dit geen plekje kon geven. Ik was misschien naïef, had andere verwachtingen van de mensen die er ook werkten, zowel de Nederlanders als de Curaçaoënaars. Wellicht hadden zij ook andere verwachtingen van mij. Het klikte gewoon niet. Maar ondanks dat ik dit wist, kreeg ik rust in mijn hoofd. Ik was op zoek naar meer. Ik kwam er na een tijd achter dat ik op zoek was naar erkenning van mijn gedachten. Datgene wat ik hier boven heb beschreven, moest bevestigd worden door iemand die hetzelfde had meegemaakt als ik. Die had gezien hoe het in Curaçao gelopen is en die me begrijpt. Maar deze erkenning heb ik niet gekregen. Natuurlijk hoorde ik van bijna iedereen in Nederland dat ik een juiste beslissing had gemaakt, dat het niet makkelijk geweest moest zijn en dat ik vast heel blij ben om weer thuis te zijn. En eerlijk waar, ik was, en ben nog steeds, heel blij met deze reacties, want dat geeft me het gevoel dat ik misschien toch niet gefaald heb en dat mensen mijn beslissing respecteren. Maar ook dat was niet genoeg.

De afgelopen 2 maand ben ik alles wat er in Curaçao gebeurd is, in mijn hoofd bij langs gegaan. Wat had ik anders kunnen doen, wat had ik op bepaalde momenten moeten zeggen of juist datgene wat zei beter niet kon zeggen…?? Een antwoord op deze vragen krijg ik niet. Ook erkenning van mijn gedachten zal ik niet krijgen. Ik moet erop vertrouwen dat mijn eigen gedachten kloppen. Oftewel; ik moet op mezelf vertrouwen.

Ik dacht dat mijn werk op Curaçao een roeping was, de wil van God. Maar uiteindelijk blijkt dat het mijn eigen wil was en ik heb dit gepusht. Gelukkig gaat God altijd mee naar je bestemming en laat Hij je nooit los. Ook gaat Hij weer mee als het niet gelukt is en weer terugkeert naar je veilige omgeving, je thuis.

Zondag 28 juli en zondag 4 augustus preekten twee verschillende dominees over hetzelfde onderwerp (toeval bestaat niet…); je roeping, of anders gezegd, je aangesproken voelen tot iets. In de Bijbel staan veel verhalen over roepingen. Zo werd Mozes geroepen het volk van Egypte te bevrijden, voelde Ruth zich geroepen om bij haar schoonmoeder Noömi te blijven en zo zijn er nog veel meer verhalen waar een bepaalde roeping in voorkomt. God heeft voor ons allemaal een plan. Op een dag zal iedereen zich geroepen of aangesproken voelen tot een bepaald doel. Dit kan vroeg in je leven komen, maar ook laat. Misschien heb je het je hele leven al wel gehoord of gevoeld, maar er nooit iets mee gedaan. Wat God van mij vraagt, weet ik nog niet, maar ik ben zeker van plan om hier achter te komen. Misschien is het wel die mooie dankbare baan, of mijn toekomstige buren die dat steuntje in de rug kunnen gebruiken. Ik weet het niet, niemand weet, behalve Één.